نمایش خبر نمایش خبر

درود فردوسی

درود فردوسی



عالیه نقیب الذاکرین بافقی(مهرگان)
استاد بی همتای شعر و خرد پارسی و بزرگترین حماسه سرای جهان ، با آفرینش اثر جاودان خود نه تنها زبان، فرهنگ، تاریخ و اصالت نیاكان ما را زنده نمود ، بلكه به مردم ایران زمین زندگی و جاودانگی بخشید . به درستی فردوسی بزرگ ، یكی از ارزشمندترین گنجینه های تاریخ جهان بوده و هست. نگرانی او این بود كه تاریخ نیاكانش به فراموشی سپرده شود و زبان شیرین پارسی نابود گردد. او به چشم خود می دید چگونه در مكاتبات ، كلمات و جملات بیگانه جایگزین واژه گان زیبای پارسی می شود و انسانهای دون صفتی كه چشم دیدن شكوه و بزرگی ایران و ایرانی را ندارند ، پای در راه مدفون نمودن تاریخ ، زبان و فرهنگ پر شكوه ما گذاشته اند . استاد توس ، دلی پرخون داشت و یارانی اندك كه هیچ كدام در اندیشه نگهداری زبان پارسی نبودند .
 فردوسی بزرگ ، در سال 329 برابر با 940 میلادی در باژ از روستاهای توس در خانواده ای دهقانان دیده به گیتی  می گشاید . در جوانی به چكامه سرایی داستانهای قهرمانی می پردازد . در سال 370 برابر با 980 میلادی زیر دید تیز جاسوس های بغداد و غزنین ، تنظیم شاهنامه را آغاز می كند . فردوسی بدون هیچ ترسی با شجاعتی ستودنی ، ضمن بیان مفاسد دستگاههای حاكم ، نه تنها با بغداد و غزنین ، بلكه با عناصر داخلی نیز می ستیزد چون دوست دارد ایران به جایگاه خود بازگردد و راه پیشرفت فرهنگ و تمدن نیاكانش را پی بگیرد .
ملیت ایرانی ، خردمندی ، عدالت و دین ورزی برای فردوسی بزرگ ارزشمند است . شاهنامه ، شناسنامه فرهنگی ما ایرانیان است كه می كوشد ، تا به تاخت و تاز ترك های متجاوز و امویان و عباسیان ستمگر پاسخ دهد . بزرگمرد ایران زمین ، ایرانی را آزاده می داند و از ایرانیان با تعبیر آزادگان یاد می كند .  سی سال بعد یعنی در سال 400 هجری برابر با 1010 میلادی ، نگارش شاهنامه به پایان می رسد . زیبایی هنر این بزرگمرد به گونه ای بود كه دل دولتمردان آن زمان را به لرزه انداخت . دریافتند كه ایرانی بار دیگر به پا خواهد خواست و چون همیشه در برابر ددمنشی ستمگران دوران ایستادگی خواهد نمود . فردوسی كار بزرگی را به انجام رساند و بدون  هیچ گونه چشمداشتی چشم به آینده دوخت تا فرزندان ایران زمین با بیداری به پا خیزند و راستی را از ناراستی و كژی باز شناسند .
در پایان چکامه ای را می آوریم از بانو هما ارژنگی به یاد بزرگ مرد ایران زمین فردوسی حکیم
بزرگا،   سرم سوده بر خاک تو               
                  بر آن خوان گسترده ی پاک تو 
تو  دادار دانا و بخشنده ای                  
                    به هر   راز پنهان تو  داننده ای
تویی آنکه جان و روان آفرید             
                            زمین و بلند آسمان آفرید
تن ناتوان را توان آفرید                       
                        سخن گفتن اندر زبان آفرید
کنونم سخن باشد از مهتری                                                                                                                                        
                        که  تاج سخن را بود گوهری
یکی گوهر شاهوار ثمین                               
                            که باشد بر او تا ابد آفرین
حکیم خردمند روشن روان                                   
                       همان پیر دهقان پاکیزه جان
که تخم سخن را پراکنده کرد                
                           زبان دری را ز نو زنده کرد
خداوند بخشنده ی چاره ساز             
                         حکیم خطاپوش داناننده‌راز
سر بسته گنج سخن برگشاد         
                          بدان دانشی مرد داننده داد
که گنجور  باید که دانا بود        
                            به گنجوری خود توانا بود 
هشیوار فردوسی پاک جان           
                        پژوهنده ی نامه ی باستان
همان دانشی مرد فرخ نژاد                         
                            بنای سخن را ز نو  بر نهاد
چو بر رخش اندیشه ها تاختی                       
                          درفش سخن را بر افراختی
نبشتی چو شهنامه ی شاهوار                         
                      همان خسروان نامه ی استوار
یکی گنج پر رنج آمد پدید        
                که دیگر چنو در جهان کس ندید
بیاراست آن نامه ی ایزدی                        
                      بدین نغز گفتاره ی سر مدی
«به نام خداوند جان و خرد  
                      کزین برتر اندیشه بر نگذرد »
پس آنگه چنین گفت آن مرد راد            
                «که رحمت بر آن تربت پاک باد»
«بسی رنج بردم در این سال سی                      
                    عجم زنده کردم بدین پارسی»
زنان را به آزادگی چون بدید                                  
                      کتایون و تهمینه، گرد آفرید
فرنگیس و رودابه ی خوب چهر
                       دلیر  و  به آزرم بر کیش مهر   
و یا گردیه بانوی نامدار           
                      خرد پیشه در کار و در کار زار
به گفتار شیرین سخن ساز کرد                       
                        به ساز سخن قصه آغاز کرد
«زنانشان چون اینند ایرانیان  
                   چگونه اند مردان و  جنگاوران؟»
ز مردان گردنکش بی همال          
              ز شمشیر و از گرز و کو پال و یال
ز تخت و ز تاج و ز گاه و کلاه     
                        ز رزم و ز بزم و بزرگی و جاه
هم از آفریدون فرخنده جان     
                  ز دشمن شکن کاوه ی قهرمان
از آن بر شده پرچم کاویان                             
                  که بودی خود از چرم آهنگران
ز هوشنگ و جمشید و کاووس کی                           
                       ز بهرام و شاپور فرخنده پی
همه پهلوانان و نام آوران  
                           بپاکرده کاخی بلند آستان   
«پی افکندم از نظم کاخی بلند 
                     که از باد و باران نیابد   گزند»
هم او آفرید از یل سیستان                                
                        بزرگی چنان رستم داستان 
به چالش ،هماورد شیر ژیان    
                  گشاینده ی جادوی هفت خوان
که اهریمن و دیو و هم اژدها 
                          ز چنگال رستم نگشتی رها    
«جهان آفرین تا جهان آفرید                            
                    سواری چو رستم نیامد پدید»
الا ای  حکیم بلند آستان 
                        که بر ما گشودی در با ستان
ندانم که گویم سخن گفته ای                        
                که از گنج معنی تو در سفته ای
تو بر طاق گردون بلند اختری                            
                        مهین بخردی پر بها گوهری
نمیری تو تا جاودان زنده ای                        
                 «که تخم سخن را پراکنده ای»
کنون با هزاران سلام و درود                                    
                       بخوانیم بر یاد تو این سرود
«چو ایران نباشد تن من مباد          
                بدین بوم و بر زنده یک تن مباد»